Hoe kan het toch dat er ondanks alle kennis over klimaatverandering nog te weinig gebeurt? Gaan we wachten tot er echt niets meer aan te doen is? De voormalig klimaatactivist Paul Kingsnorth ziet geen oplossing voor het probleem meer. Dat triggerde me om in de pen te klimmen. En ziehier mijn blog!
Het is niet heel moeilijk om een interne klimaatdepressie te ontwikkelen als je je verdiept in de klimaatontwikkelingen. Zoals toenemend natuurgeweld, de stijgende zeespiegel, dieren die uitsterven, klimaatvluchtelingen. En de ontwikkelingen gaan snel. Denk dan ook nog eens aan de plastic soep en de luchtvervuiling en je stemming keldert verder naar beneden. En de mens heeft een heel groot aandeel in de oorzaak van die problemen. Het lijkt soms alsof we vergeten dat we onderdeel zijn van een groter geheel, dat we onderdeel zijn van de natuur. En de natuur nodig hebben om te leven. We zijn met z’n allen in een systeem beland, waar je moeilijk meer uit komt lijkt het. Het is tijd om onze plek in het geheel eens onder de loep te nemen, onze rol en verantwoordelijkheden te bepalen, met respect voor de rest van het geheel.