Lieve Heidi,
Je bent voor het eerst lijsttrekker. Boekt een zetel winst. Gaat onderhandelen. En komt vervolgens onder leiding van een lokale partij in het college.
Het overkwam jou acht jaar geleden. Met een soort Gideonsbende voerden we campagne. Met zijn achten. Daaronder drie stellen, met Maurice en jij als enthousiaste voortrekkers.
En het werkte. Waar GroenLinks het overal in Nederland slecht deed, wonnen wij in Baarn een zetel. Tien procent van de stemmen.
Samen met Allal ging je de raad in. En samen met Margreet onderhandelde je over een coalitieakkoord met de BOP - de winnende lokale partij -, D66 en de PvdA. Met succes. Helaas niet voor lang. Een jaar later kwam je onthutst bij ons thuis de kamer binnen, wetend dat het voorbij was. De oude verhoudingen waren hersteld. GroenLinks ging weer de oppositie in. Zeven jaren.
Maar het waren zeker niet zeven magere jaren.
“Ik wil stoppen voordat ik politicus word”, zei je onlangs. En die uitspraak typeert je. Ik spreek zo nu en dan wel eens iemand die met jou heeft samengewerkt. En daarin komen vaak dezelfde kwalificaties over jou naar voren. Je oprechte idealisme. Je passie voor de inhoud. Je afkeer van politieke spelletjes. En je arbeidsethos. De authentieke manier waarop je als raadslid GroenLinks Baarn vertegenwoordigde.
En zo heb ik jou ook ervaren. Ik stond op een parkeerplaats in Emmen toen jij me belde met de vraag of ik de fractie wilde ondersteunen. “Ja hoor”, zei ik, niet wetend dat dit enigszins uit de hand zou lopen.
In al die jaren dat we samen optrokken voelde ik altijd je diepe verlangen naar een samenleving die menselijk, eerlijk en duurzaam is. Nog voordat dat onze verkiezingsslogan werd.
Femke Halsema was je voorbeeld. Een vrolijke jonge vrouw die begin deze eeuw afrekende met het wat zure en slachtofferige imago dat links aankleefde. Zin in de toekomst. Een ontspannen samenleving waarin iedereen ertoe doet.
De praktijk was vaak weerbarstiger.
Een samenleving hangt van belangen en verworvenheden aan elkaar en die belangen en verworvenheden botsten regelmatig met de waarden die jou lief zijn. Daar kon je oprecht verontwaardigd over zijn. Ondersteboven zelfs. In al die jaren heb je nooit helemaal kunnen geloven dat we ons als mensheid niet collectief inzetten voor die ontspannen samenleving die als vanzelfsprekend menselijk, eerlijk en duurzaam is.
Het was je brandstof om in actie te komen. En die tankte je op drie manieren.
De eerste manier: lezen. Studeren. Voorbeelden verzamelen. Onvermoeibaar voedde je de fractie met berichten uit de media. Over de uitwassen van marktdenken en economisme. Maar ook over hoopvolle experimenten op het gebied van eigen energieopwekking, een fatsoenlijke omgang met bijstandsgerechtigden of gemeenten die écht met inwoners in gesprek gingen.
Eerlijk gezegd kon ik het niet altijd opbrengen om het allemaal tot me te nemen. Vergeleken met jou voelde ik me wel eens tekort schieten. Misschien liep je soms wel eens te ver voor de troepen uit. En dat brak je ook wel eens op.
Maar het hielp ons wel om onze idealen handen en voeten te geven.
De tweede manier: luisteren. De roemruchte gesprekken op het schoolplein van de Montini, waar Jytte en Teije werden gevormd. Dan had je iets gehoord en dan ging je ermee aan de slag. Praktische problemen oplossen. Over speelplaatsen. Of over leningen voor simpele duurzaamheidsmaatregelen.
Vele moties van jouw hand kwamen in die acht jaar in de raad in stemming en je zorgde er wel voor dat ze bij voorbaat kansrijk waren. Achter de schermen zocht je steun, ook bij fracties die niet direct voor de hand lagen. Vaak met succes. GroenLinks speelde in die zeven jaren oppositie veel meer klaar dan op grond van die twee zetels mocht worden verwacht. Een geweldige leerschool.
Aan de derde manier kwam je eigenlijk te weinig toe. Met een cappuccino of een biertje filosoferen over waar we nou eigenlijk voor staan. Uitzoomen, los van de waan van de dag. De tijd nemen. Die had je eigenlijk nooit. Want er was altijd nog wel iets te doen. Iemand te spreken.
Ik herinner me een afzakkertje in de Kerkbrink, ergens tussen de lockdowns in. Met een groepje geestverwanten fileerden we op gepaste onderlinge afstand met enige stemverheffing de landelijke politiek. Je ogen schitterden. “Hier gaat het me om”, zei je.
De laatste tijd kwam het er wat vaker van bij onze koffiemomentjes in Mi Casa Su Casa. Eerst even filosoferen, dan zaken doen. En tussendoor kreeg ik dan waardevolle tips en trucs van een ervaren politicus. Want of je het nou wilt of niet: dat ben je in die jaren toch een beetje geworden.
Er was mij veel aan gelegen dat je je periode in de raad in stijl kunt afsluiten. En dat is uiteindelijk gelukt.
In de besluitvorming over Paleis Soestdijk kwam alles samen waarvoor jij in die jaren stond. Een duidelijke visie op het Baarn dat ons als GroenLinks voor ogen staat. Gedegen onderzoek naar de feiten. Nauw contact met organisaties en inwoners die beargumenteerden waarom ze dit geen goede ontwikkeling vonden. Onvermoeibare inspanningen om voor elkaar te krijgen wat voor ons belangrijk was. En uiteindelijk een duidelijk eindoordeel waarmee we met rechte rug naar de kiezer konden.
De cirkel is rond. Ik maak een diepe buiging voor de passie en tomeloze inzet waarmee je de afgelopen jaren voor GroenLinks Baarn volksvertegenwoordiger was. En ik hoop nog veel met je te sparren. Bij voorkeur onder het genot van een goede cappuccino of een lekker biertje.
Dank je wel.
