Een grote groep betrokken inwoners heeft ons laten weten vanavond niet in te willen spreken. Dat raakt me. En het raakt me omdat ik met hen meevoel. Meevoel in een gevoel van machteloosheid. Machteloosheid over alle tijd en bergen energie die niet tot het gewenste resultaat hebben geleid.
En velen van u zal zeggen dat er wel degelijk naar de insprekers is geluisterd, maar dat dit iets anders is dan doen wat ze vragen. Het feit blijft dat deze groep zich niet gehoord vóelt. Dat gevoel neem je niet weg door er een welles-nietes discussie van te maken.
Participatie gaat over samen plannen maken. Oprecht luisteren naar bezwaren en proberen er samen een beter plan van te maken. Dat is in dit dossier slechts zeer beperkt gelukt.
En als ik de beantwoording van het college lees op alle zienswijzen wat zij samen met MBEG hebben opgesteld, dan is het formeel natuurlijk helemaal correct wat er staat. Er wordt voldaan aan alle wet- en regelgeving.
Maar daar gaat het niet om. Het gaat om het gevoel dat de wet- en regelgeving niet voldoet om te beschermen wat men wenst te beschermen. Dat vraagt om een fundamentele discussie over hoe we onze democratie wensen in te richten.
Dat voert te ver voor nu, en voor Soestdijk gaat het helaas geen verschil meer maken, maar bij dezen de oproep om dit gesprek binnenkort wel met elkaar te voeren. Want dat zo’n grote groep inwoners dit signaal afgeeft, trek ik me aan en wil ik serieus nemen.
